FRS #12 – Psalm 22

Psalm 22, to modlitwa człowieka opuszczonego przez Boga. Ale pamięta on też inne czasy jak chodził do świątyni, aby się modlić i tam spotykał Boga. Doskonale wie również o tym, że jest związany z Nim od momentu poczęcia w łonie jego matki i o tym, jak wielu ludzi doświadczyło w swoim życiu pomocy Boga. Teraz jednak wszystko temu zaprzecza.

Cierpi, jest prześladowany i wydaje się, że wszyscy chcą go zabić. Szydzą z niego dlatego, że on wciąż ufa Bogu. Wciąż wierzy, że Bóg mu pomoże, wciąż woła i ma nadzieję, że Bóg jednak odpowie.

Nagle sytuacja tego człowieka się zmienia. Zaczyna uwielbiać Boga, wzywać wszystkich do uwielbienia, wyrażać swoją ufność i pewność, że wszyscy do Niego wrócą, że tylko On jest prawdziwym Panem i Bogiem.

Bóg dał mu swoją odpowiedź i uratował go. Okazało się, że Bóg nigdy go nie opuścił a wytrwała modlitwa, ufność, nadzieja, którą złożył w Nim sprawiła, że ostatecznie się o tym przekonał – Pan to uczynił.

Dla nas, chrześcijan, Psalm 22 ma jeszcze większą wartość przez to, że Jezus właśnie tym psalmem modlił się podczas swojej śmierci krzyżowej. Rozpoczął swoją modlitwę słowami: „Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?” i dalsza jej część, to już Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie.

Jezus nie zarzuca swojemu Ojcu, że Go opuścił, ale rozpoczyna swoją modlitwę psalmem, który kończy się uwielbieniem Boga, który daje zwycięstwo. Psalm 22 spełnił się w Jezusie, w Jego Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu.